Turizm birçok ülke ekonomisinin önemli bir parçasý ve döviz getirici faaliyetlerdendir. Turizmin ülkeler için katma deðer ve istihdam yaratma gibi olumlu ekonomik etkilerinin yaný sýra çeþitli kamusal mallarýn kullanýmýnda týkanýklýk ve çevresel bozulma gibi olumsuz etkileri de bulunmaktadýr. Turistik faaliyetlerin bu olumsuz etkileri turizm üzerindeki kamusal düzenlemeleri zorunlu kýlmaktadýr. Politika yapýcýlar turizmin vergilendirmesini hükümet gelirini artýrmak ve negatif dýþsallýklarý azaltmak için uygun bir araç olarak görmektedir. Bu nedenlerden dolayý, son yýllarda birçok ülke turizm üzerine çok çeþitli vergiler getirmiþtir. Turizme sektörüne özgü vergiler turizm iþletmecilerinden ve turizm hizmeti alan kullanýcýlardan alýnan vergilerden oluþmaktadýr. Çeþitli ülkelerde turizm vergilerinin bir türü olarak konaklama vergisi de uygulanmaktadýr. Öyle ki pek çok ülkede konaklama vergisi þehir vergisi, otel vergisi, otel doluluk vergisi, oda vergisi, kültür vergisi ve hatta yatak vergisi gibi isimlerle adlandýrýlmaktadýr. 7194 sayýlý Kanun ile Türkiye’de de konaklama vergisi adý altýnda 2019 yýlýnda yeni bir vergi kabul edilmiþtir. Bu çalýþmada Türkiye’de uygulamaya koyulacak olan konaklama vergisi ayrýntýlý olarak incelenmiþtir.

Küreselleþmenin etkisiyle dünyanýn küçük bir köy olarak kabul edildiði bu dönemde daha da mikro düzeyde entegrasyona sahip ekonomik bir topluluk olan Avrupa Birliði, kurulma aþamasýndan bu zamana kadar coðrafi olarak büyümüþtür. Son olarak AB 2013 yýlýnda Hýrvatistan’ýn katýlýmýyla 28 üye ülkeye sahip geniþ bir aile olmuþtur. Avrupa Birliði’ni sadece ekonomik bir topluluk olarak ifade etmek eksik bir taným olacaktýr. Avrupa Birliði’nde ekonomik kararlarla beraber mali, sosyal, kültürel ve politik konularda da söz sahibi olmaktadýr. Türkiye bu entegrasyona katýlma isteðini 1959 yýlýnda Avrupa Ekonomik Topluluðu’na baþvurmasýyla baþlatmýþtýr. Avrupa birliðinin bir organý olan Avrupa Komisyonu, AB’ye katýlým sürecinde aday olan ülkelerin üyeliðe hazýrlýk sürecinde kaydettiði ilerlemeyi deðerlendiren raporlar hazýrlamaktadýr. Bu raporlarda aday ülkeyle ilgi olarak birçok konuya deðinilmektedir. Bu konulardan biri de vergilemedir. Türkiye’ye ait ilerleme raporlarýnda vergileme baþlýðýnýn altýnda yer alan vergi denetimine ait konulara bu çalýþmada yer verilecek olup ilerleme raporlarý eþliðinde Türkiye’deki vergi denetiminin geliþimi ele alýnacaktýr.

Vergi affý genel olarak, vergi kanunlarýna aykýrý hareket edenlere uygulanan idari ve hukuki yaptýrýmlarýn ortadan kaldýrýlmasý olarak tanýmlanýr. Vergilemenin temeli devlet ve bireyler arasýndaki ekonomik iliþkilere dayanmaktadýr. Vergiler devlet açýsýndan en önemli bir gelir kaynaklarýndan birisi olmakla birlikte vergi mükellefleri açýsýndan bir yük olarak görülmektedir. Mükelleflerin bir yük olarak tanýmladýklarý bu vergilerden kurtulma çabasý içerisine girmeleri ise vergi kayýp ve kaçaklarýnýn artmasýna yol açmaktadýr. Devletler çeþitli nedenlerle ortaya çýkan vergi kayýp ve kaçaklarý sonucunda gelirlerinde meydana gelen azalýþlarýnýn telafisini saðlamak ve kamu gelirlerinden elde edilen tahsilatý artýrmak için vergi aflarýna ve buna benzer mekanizmalara baþvurmaktadýrlar. Çýkarýlmakta olan vergi aflarý ve benzer uygulamalarý vergisini ödeyen mükellefler tarafýndan hoþ karýþlanmamakla birlikte bu mükellefleri de vergi ödememeye teþvik etmektedir. Bu çalýþma kapsamýnda af kavramý ve vergi affý kavramý ayrý ayrý incelenecek olup, vergi aflarýnýn nedenleri ile geçmiþten günümüze Türkiye’de çýkarýlmýþ vergi aflarýyla birlikte 2018 yýlýnda çýkarýlmýþ 7143 sayýlý Vergi ve Diðer Bazý Alacaklarýn Yeniden Yapýlandýrýlmasý ile Bazý Kanunlarda Deðiþiklik Yapýlmasýna Ýliþkin Kanunda incelenmiþtir.