Bugün ülkemizde Vergi Dairelerine kayýtlý vergi mükelleflerinin yapýsýný incelediðimizde; Büyük Þirketler, Holdingler dýþýnda kalan iþ, yerlerinde vergi incelemesi yapmaya müsait bir yer olmadýðýný yasal ve belgelerinde kayýtlarýnýn iþyeri dýþýnda muhasebeci veya mali mü'þavirlerce yapýldýðýný gözlemleriz. Ýþyerinin incelemeye uygunluðu ise apayrý bir olay olup, kýstasý da belli deðildir. Herþeyden önce iþletmede inceleme elemanýna (tahsis edilebilecek) verilebilecek bir odanýn varlýðý gereklidir. Ancak, ayrý bir odanýn olmasý da incelemenin Ýþyerinde yapýlmasý gerektiði anlamýna gelmez. Bu odanýn inceleme elemanýnýn her türlü etkiden uzak, incelemesini yapabileceði yer olmasý gerekmektedir. Bu da günümüz koþullarýnda pek mevcut deðildir. Kaldý ki vergi mükelleflerinin büyük çoðunluðunun kültür düzeyi de iþletmede inceleme yapýlmasý durumunda inceleme elemanlarýný þu ya da bu þekilde etkileyebilecekleri düþüncesiyle inceleme elemanlarýný rahatsýz etmelerine neden olmaktadýr. Bu gibi nedenlerle incelemeler dairede yapýlmaktadýr. Ýncelerneye baþlanýlmadan tebliðat veya telefon gibi vasýtalarla mükellef veya vergi sorumlularý ile görüþülüp uygun bir süre verildikten sonra incelemeye baþlanýlmakta ve sonuçlandýrýlmaktadýr. Bunun yanýsýra, mükellef, iþyerinin incelemeye müsait olduðunu söylerse, gidilip bakýlmakta, uygun olmasý ve mükelleflerinde inceleme konusunda makul olduðu kanýsýna varýlýrsa inceleme iþyerinde yapýlmaktadýr. Ancak yapýlan incelemelerden herhangi bir eksiklik olmamasýna raðmen YUK'nun 139. maddesi mükelleflerce bir koz olarak kullanýlmaktadýr. Yargý organlarýnda da usul yönünden hazine aleyhine kararlar verilmektedir.