Türk vergi sistemi beyan esasýna dayanmaktadýr. Gelir. Vergisi Kanununun 83. maddesine göre "Hilafýna hüküm olmadýkça, Gelir Vergisi mükellefin veya vergi sorumlusunun beyaný üzerine tarh olunur." Ancak bir takým vergi güvenlik önlemleri ve otokontrol araçlarýda vergi sisteminde yer almaktadýr . Hayat standardý esasý da, bir vergi güvenlik müessesidir. Mükelleflerin zarar beyanýda dahil olmak üzere, beyan ettikleri gelir ile hayat standardý esasýna göre tespit edilen gelirin karþýlaþtýrýlmasý, beyanýn hayat standardý esasýna göre tespit edilen gelirden düþük olmasý halinde, vergi tarhýna mükellefin beyan ettiði gelirin deðil, hayat standardý esasýna göre tespit edilen gelirin esas alýnmasý temeline dayanýr. Harcamalardan yola çýkan bir sistemdir. Mükelleflerin sürdürdükleri yaþam düzeyini ancak belli bir gelir saðlayarak elde edebilecekleri mantýðýndan yola çýkarak yaþam düzeyine uygun gelirin birtakým kriteriere göre belirlenecek temel ve ek göstergelerin toplanarak hesaplanmasýný ve en az bu tutar üzerinden vergilema yapýlmasýný öngörmektedir. Yani hayat standardý esasý bir anlamda asgari ödenmesi gereken vergiyi belirlemektedir. 1982 yýlýndan beri bir takým deðiþikliklerle uygulanagelmekte olan, gelirin gerçekliðine uymadýðý ve Anayasa'nýn 73. maddesindeki 'herkes, kamu giderlerini karþýlamak üzere, mali gücüne göre, vergi ödemekle yükümlüdür' ilkesine ters düþtüðü gerekçesiyle eleþtirilere konu olan hayat standardý esasý, son olarak 4605 sayýlý kanunla GVK'ya eklenen Geçici 58. madde ile 1.1.2000 - 31.12.2001 tarihleri arasýnda uygulanmak üzere getirilmiþtir ve bu tarihten sonra yürürlükten kaldýrýlmýþtýr.