Gelir Vergisi Kanunu'nun 40. maddesi ticari kazançtan inditilecek giderleri belirtmiþ olup, maddenin 3 numaralý bendinde ise "iþle ilgili olmak þartýyla, mukavelenameye veya ilama veya kanun emrine istinaden ödenen zarar, ziyan ve tazminatlar"ýn safi kazancýn tespitinde indirilecek gider olarak kabul edilebileceði belirtilmiþtir. Bu kanun hükmüne ek olarak Ýþ Kanunu'nda belirtilen kýdem tazminatlarý, ihbar tazminatlarý, kasa tazminatý, makam (vb) tazminatlarda ticari kazancýn tespitinde indirilecek giderler olarak kabul edilebilmektedirler. Gelir Vergisi Kanunu'nun 41. maddesinde ise gider kabul edilmeyen ödemeler belittiimiþ olup, 5 numaralý bendinde "teþebbüs sahibinin suçlarýndan doðan tazminatlarýn (Akitlere ceza þartý olarak derpiþ edilen tazminatlar cezai mahiyette tazminat sayýlmaz)" safi kazancýn tespitinde indirilecek gider olarak kabul edilmeyeceði belirtilmiþtir. Gelir Vergisi Kanunu'nun 40/3 ve 41/5. maddelerinin birlikte deðerlendirilmesi sonucunda zarar, ziyan ve tazminatlarýn safi kazanan tesbitinde gider olarak indirilebilmesi için aþaðýdaki þartlarýn bir arada olmasý gerekir. 1- Ödenen zarar, ziyan ve tazminatlarýn iþle ilgili olmasý 2 - Ödemenin teþebbüs sahibinin kiþisel kusurundan doðmamýþ olmasý 3- Ödemenin mukavelenameye veya ilamaveya kanun hükmüne dayanmasý gerekir. Yukarýdaki þartlarý tek tek irdelemeye çalýþalým.

Yeniden deðerleme ilk defa 1963 yýlýnda 213 sayýlý Vergi Usul Kanununda yapýlan düzenlemeyle vergi mevzuatýna girmiþ fakat, iþlerlik kazanmamýþtýr. Ancak 1983 yýlýnda 2791 sayýlý kanunla deðiþtirilen geçici ll. madde ile bir defaya mahsus olmak üzere sadece 1972-1982 yýllarý için uygulanmýþtýr. Daha sonra 12.12.1984 tarihli Resmi Gazete'de yayýmlanan 3094 sayýlý Kanun ile Yeniden Deðerleme Vergi Usul Kanunu'nun geçici ý ý. maddesinde düzenlenerek süreklilik kazanmýþtýr. Geçici 1 ý. madde 23.03.1987 tarih ve 3332sayýlý Kanun ile deðiþticilerek Vergi Usul Kanunu'nun mükerrer 298. maddesi ile düzenlenmiþ ve günümüze kadar uygulanmasýna devam edilmiþtir.

Bir Vergi Güvenlik müesssesi olarak. Türk vergi sýstemýne gýren Asgarý Gayrisafi Hasýlat Esasý 193 sayýlý Gelir Vergisi Kanunu'na 2772 sayýlý kanunun 14. maddesiyle deðiþen þekliyle yeniden ihtas edilerek Gelir Vergisi Kanunu'nun lll. maddesinin ikinci ve üçüncü paragrafýnda yer almaktadýr. Gelir Vergisi Kanunu'nun lll. maddesinin ikinci ve üçüncü paragrafý aþaðýdaki gibidir. "Otel, motel, tatil köyü, pansiyon, bar, pavyon, dansing, gazino, lokanta, kahvehane, kýrbahçesi, plaj, hamam, kuaför salonu, erkek berberi, güzellik salonlarý, tamirhaneler ve emsali hizmet iþletmeleri sahiplerinin ve her nevi taþýma iþiyle uðrasanlarýn gösterdikleri gayrisafi hasýlat, inceleme elemanlarýnca yýl içinde yapýlan tespitler esas alýnarak hesaplanacak asgari gayrisafi hasýlata göre düþük olduðu takdirde, beyan ol u nan gayrisafi hasýlat yerine, bu suretle tespit edilecek asgari gayrisafi hasýlat vergi tarhýna esas tutulur. Þu kadar ki, bu suretle bulunacak safi kazanç mükelleflerce tevsik edilen mutad giderler toplamýnýn % 20'sinden düþük olduðu takdirde, vergi tarhýna esas alýnacak miktar bu giderler toplamýnýn % 20'sidir. Bu maddeye göre tarhiyat yapýlabilmesi için tespit olunacak farkýn yüz bin lirayý (1992'de 150.000) aþmasý ve tespit edilen bu farklýlýk nedeniyle mükelleften izahat talep edilmesine raðmen, mükellefin süresi içinde izahat vermemiþ olmasý veya verdiði izahatýn yeterli görülmemesi þarttýr." Üçüncü paragraf ayný zamanda ortalama kar haddine tabi mükellefleri de kapsamaktadýr. Ote yandan Kurumlar Vergisi Kanunu'nun 13. maddesinin üçüncü fýkrasý, Gelir Vergisi Kanunu'nun ortalama kar haddi ve asgari gayrisafi hasýlat esasý hakkýndaki hükümlerinin kurumlar vergisi mükellefieri içinde uygulanacaðýný belirtmiþtir. Dolayýsý ile G. V. Kanunu'nun 111.maddesinin 2. fýkrasýnda sayýlý iþlerle uðraþan kurumlar vergisi mükellefleri de asgari gayrisafi hasýlat esasýna tabi bulunmaktadýrlar.