Uçuþ ve dalýþ tazminatlarýna iliþkin istisna hükmü, 193 sayýlý Gelir Vergisi Kanununun "Teþvik Ýkramiye ve Mükafatlar" baþlýklý 29. maddesinin 2. bendinde geçmektedir. Kanun koyucu, 193 sayýlý Gelir Vergisi Kanununda öncelikle muafiyet ve istisnalarý hükümlerine yer vererek daha sonra gelirin ve vergilendirmenin unsurlarýný koymuþtur. Bu durumdan kanun koyucunun muafiyet ve istisna hükümlerine ne denli önem verdiðini ve adaletli bir vergilendirmenin saðlanmasý için bu muafiyet ve istisna hükümlerinin göz ardý edilmemesi gerektiðini vurgulamýþtýr. Bilindiði üzere tüm kanunlarda olduðu gibi vergi kanunlarýnda da sýk rastlanýlan uyuþmazlýklar söz konusudur. Her ne kadar kanunda madde açýk bir þekilde yazýlmýþ gibi görünse de idare ve mükellefler arasýnda yorum farkýndan ötürü bazen çok ciddi uyuþmazlýk yaþanmaktadýr. Mevzuatýn yorumlanmasýndaki problemler zaman içinde ortaya çýkarak bu problemler ya idari yolla ya da yargý yoluyla çözüm bulmaktadýr. Yargý kararlarýnýn idare lehine olduðu durumlarda idare tarafýndan yapýlacak herhangi bir iþlem yoktur. Ancak yargý kararlarýnýn aleyhine olduðu durumlarda ise idare, ya kendi düzenleyici iþlemleriyle ya da kanunsal deðiþikliklerle bu gibi uyuþmazlýklarýn tekrar tekrar ortaya çýkmasýný engellemektedir. Bu sebeple vergi kanunlarýnda çok fazla deðiþiklik yapýlarak kanun metinlerini daha iyi anlaþýlmasý amaçlamaktadýr. Uçuþ ve dalýþ tazminatlarý mükellef ve idare arasýndaki uyuþmazlýklara konu olan bir madde hükmüdür. Bu makalede öncelikle konunun anlaþýlmasý açýsýndan madde hükmüne iliþkin yasal düzenlemeler ele alýnarak, yaþanan uyuþmazlýklar dile getirilmiþ ve 5766 sayýlý kanun ile yapýlan deðiþiklik sonrasý mevcut durum açýklanmýþtýr.