Teknolojik geliþmenin kalkýnma ve büyümeyi destekleyici rolü çok büyüktür. Dolayýsýyla günümüzde, ülkeler teknolojiyi geliþtirmeye yönelik politikalar ortaya koyarak ekonomik refahlarýný arttýrma yönünde hedefler belirlemektedirler. Bu nedenle geliþmiþ ve geliþmekte olan bütün ülkeler, ülke teknolojilerinin geliþmesini hýzlandýrmak, ülkenin ve toplumun kaynaklarýný rantabl kullanarak ürün ve hizmete dönüþtürebilmek için teknoparklarýn kurulmasýna büyük bir önem vermiþlerdir. Teknopark- larýn kuruluþlarýnýn gerçekleþmesi için de devlet olarak yasal teþvik düzenlemeler yapmayý da ihmal etmemiþlerdir. Ülkemizde, teknoparklarýn ortaya çýkýþý geliþmiþ batý ülkelerinden çok sonralarý gerçekleþmiþ olup, ilk yasal düzenleme 1990 yýlýndaki KOSGEB'in kurulmasý hakkýndaki yasada bahsedilen "Teknoparklarýn kurulmasýný saðlamak" görevi nedeniyledir. Daha sonra, bu yasal düzenlemenin yetersizliði sonucu ilk ciddi yasal düzenleme 2001 yýlýnda kabul edilen 4691 Sayýlý Teknoloji Geliþtirme Bölgeleri Kanununun kabul edilmesi ile olmuþtur. Nihayetinde ise, 6170 Sayýlý Teknoloji Geliþtirme Bölgeleri Kanununda Deðiþiklik Yapýlmasýna Dair Kanun ile 4691 Sayýlý Kanunda yapýlan deðiþiklikler sonucunda bugünkü þeklini almýþtýr.

Devlet, faaliyetlerinin yürütülmesi için gerekli finansman kaynaðýný çeþitli gelir kaynaklarýndan elde etmektedir. Hiç kuþkusuz kamu finansmanýný saðlayan en önemli gelir unsurunu da vergiler oluþturmaktadýr. Vergi kanunlarýmýza göre vergi mükellefleri ise, gerçek kiþi ile tüzel kiþilerden oluþmaktadýr. Gelir vergisinin konusu ise, gerçek kiþilerin bir takvim yýlý içerisinde elde etmiþ olduðu kazanç ve iratlar oluþturmaktadýr. Gelir tanýmýnýn içinde "ücret gelirleri" de yer almaktadýr. Ücret gelirlerinin vergilendirilmesi iki farklý yönteme göre yapýlmaktadýr. Bu yöntemlerden birincisi ve temel olaný, ücret gelirlerinin "gerçek ücretler" yönünden vergilendirilmesi iken, diðer usul ise "diðer ücretler" olarak vergiye tabi tutulmasýdýr. Gelir Vergisi Kanunu'nun 2. maddesindeki gelir unsurlarý incelendiðinde, her bir gelir unsurunun farklý oranlarda emek ve sermaye ile iliþki içerinde olduðu görülmektedir. Ücret gelirleri de bu açýdan deðerlendirmeye tabi tutulduðunda, bir iþyerine ve bir iþverene baðlý olmasý açýsýndan tamamýyla emek unsurunun bir sonucu olarak ortaya çýkmaktadýr.

Ticari kazanç, gerçek ve basit usulde olmak üzere iki þekilde tespit edilmektedir. 193 sayýlý Gelir Vergisi Kanununun 38'inci maddesinde, bilanço esasýna göre ticari kazancýn, çýkarýlan mali bilançolar üzerinden hesaplanacaðý ve teþebbüsteki öz sermayenin hesap dönemi sonunda ve baþýndaki deðerleri arasýndaki olumlu farkýn ticari kazanç olduðu, bu dönem zarfýnda sahip veya sahiplerce, iþletmeye ilave olunan deðerlerin bu farktan indirileceði, iþletmeden çekilen deðerlerin ise farka ilave olunacaðý hükmüne yer verilmiþtir. Ticari kazanç, Tek Düzen Hesap Planýna göre çýkarýlan ticari bilançolar üzerinden hesaplanýrken, bilançolarýn karþýlaþtýrýlmasý yoluyla bulunacak kâr ya da zarardan mali kâr veya zarara ulaþabilmek için, dikkat edilmesi gereken en önemli konulardan birisi de 193 sayýlý Gelir Vergisi Kanununun 40 ve 41'inci maddelerinde yer alan indirilecek giderler ve kanunen kabul edilmeyen giderler hükümlerine uyulmasýnýn gerekliliðidir.