GÝRÝÞ

Çiftçilere saðlanan desteklerin Gelir Vergisi Kanunu (GVK) bakýmýndan zirai kazanç kapsamýnda sayýlýp sayýlmayacaðý konusu, kiþilerle vergi idaresini karþý karþýya getiren güncel bir konudur. Sektör açýsýndan oldukça önemli olan söz konusu desteklerin, vergi idaresi tarafýndan tevkifat kapsamýnda sayýlabilmesi, oldukça yüksek meblaðlara ulaþabilen söz konusu desteklere vergi idaresinin kayýtsýz kalamadýðýný ortaya koymaktadýr. Bununla birlikte yargý organý konuyu vergi idaresine nazaran farklý deðerlendirmektedir.

Konu ile ilgili birçok köþe yazýsý, özelge, Danýþtay kararý bulunmakla birlikte, konuyu akademik ve kuramsal açýdan da ele alacak bir çalýþmaya ihtiyaç duyulmaktadýr. Bu sebeple kiþilerle vergi idaresini karþý karþýya getiren bu konunun, GVK’nýn ilgili hükümleri ve vergi hukukuna iliþkin anayasal ilkeler kapsamýnda ele alýnmasý düþünülmüþtür.

Çalýþmada öncelikle zirai kazanç, çiftçi, mahsul gibi kavramlar ele alýnacak, sonrasýnda zirai kazancýn vergilendirilmesi, hangi durumlarda tevkifat yükümlülüðünün söz konusu olacaðý üzerinde durulacaktýr. Konu ile ilgili temel kavramlara ve müesseselere deðindikten sonra, vergi idaresi ve yargý organý arasýndaki görüþ ayrýlýðý deðerlendirilecektir. Çalýþmada son olarak yapýlan tespit ve deðerlendirmeler kapsamýnda, çiftçilere saðlanan desteklerin GVK bakýmýndan tevkifat kapsamýnda olup olmadýðý irdelenecek ve çalýþma tamamlanacaktýr.

1. ZÝRAÝ KAZANCIN TANIMI, KAPSAMI VE VERGÝLENDÝRÝLMESÝ

GVK kapsamýnda vergilendirilecek gelir unsurlarýndan birisi zirai kazançtýr. Anýlan Kanun’un 52. maddesinin 1. fýkrasý uyarýnca zirai kazanç, zirai faaliyetten doðan kazanç þeklinde tanýmlanmýþtýr. Anýlan fýkranýn devamýnda zirai kazancýn kapsamý; zirai faaliyet, çiftçi, mahsul gibi kavramlarla birlikte belirlenmiþtir[1]. Bu kavramlara göz atmak gerekirse, zirai kazanç; arazide, deniz, göl ve nehirlerde, ekim, dikim, bakým, üretme, yetiþtirme ve ýslah yollarýyla veyahut doðrudan doðruya tabiattan istifade etmek suretiyle nebat, orman, hayvan, balýk ve bunlarýn mahsullerinin istihsali, avlanmasý, avcýlarý ve yetiþtiricileri tarafýndan muhafazasý, taþýnmasý, satýlmasý veya bu mahsullerden sair bir þekilde faydalanýlmasýdýr. Bu noktada, üretimin arazi üzerinde yapýlmamasý, zirai faaliyetin mahiyetini deðiþtirmemektedir. Kanun koyucu bu genel belirleme dýþýnda, erkek damýzlýk beslenmesinin de yine zirai faaliyet kapsamýnda olduðunu belirlemiþtir.

Mahsullerin deðerlendirilmesi amacýyla zirai üretime baðlý olarak iþlenmesi de zirai faaliyet kapsamýndadýr. Ancak bu, sýnai müessese önem ve geniþliðinde olmamalý ve faaliyetin özünü teþkil eden ürünlerin dýþýnda bir ürün üretilmemelidir.

Söz konusu faaliyetlerin içinde yapýldýðý iþletmeler zirai iþletme, bu iþletmeleri iþleten adi þirketler de dahil olmak üzere gerçek kiþiler çiftçi ve bu faaliyetler neticesinde üretilen maddeler ise yine ayný madde uyarýnca mahsul olarak tanýmlanmýþtýr.

Zirai kazanç, GVK madde 53 uyarýnca tevkifat yoluyla veya gerçek usulde vergilendirilmektedir. Gerçek usulde vergilendirilme, iþletme büyüklüðüne iliþkin Kanun’da belirtilen bazý kýstaslara göre belirlenmektedir. Gerçek usulde  vergilendirmede, zirai iþletme hesabý veya bilanço usullerinin hangisinin uygulanacaðý, mükellefin tercihine býrakýlmýþtýr[2].   Bunun dýþýnda, gerçek usulde vergilendirilsin veya vergilendirilmesin tüm çiftçilerden satýn alýnan ürün ve hizmetler için yapýlan ödemeler tevkifat kapsamýndadýr[3]. GVK madde 94/1 uyarýnca tevkifatla yükümlü kýlýnanlar belirtilmiþtir. Bunlar; kamu idare ve müesseseleri, iktisadi kamu müesseseleri, sair kurumlar, ticaret þirketleri, iþ ortaklýklarý, dernekler, vakýflar, dernek ve vakýflarýn iktisadi iþletmeleri, kooperatifler, yatýrým fonu yönetenler, gerçek gelirlerini beyan etmeye mecbur olan ticaret ve serbest meslek erbabý, zirai kazançlarýný bilanço veya zirai iþletme hesabý esasýna göre tespit eden çiftçilerdir. Bahsedilen kiþi ve kurumlar, GVK madde 94/11 uyarýnca, çiftçilerden satýn alýnan zirai ürünler ve hizmetler kapsamýnda;

• hayvanlar ve bunlarýn mahsulleri ile kara ve su avcýlýðý mahsulleri,
• diðer zirai mahsuller,
• zirai faaliyet kapsamýnda ifa edilen hizmetler,
• çiftçilere yapýlan doðrudan gelir destekli ve alternatif ürünler için yapacaklarý ödemelerden kesinti yapmakla yükümlüdür.

12.01.2009 tarihli ve 2009/14592 sayýlý Bakanlar Kurulu Kararý ile, çiftçilerden satýn alýnan ziraî mahsuller ve hizmetler için yapýlan ödemelerle ilgili olarak, hayvanlar ve bunlarýn mahsulleri ile kara ve su avcýlýðý mahsulleri, diðer ziraî mahsuller, ziraî faaliyet kapsamýnda ifa edilen hizmetler için ayrý ayrý oranlar belirlenmiþtir. Bakanlar Kurulu Kararý’nda, çiftçilere yapýlan doðrudan gelir desteði ve alternatif ürün ödemeleri için tevkifat oraný ise %0’dýr.

GVK ve ilgili Bakanlar Kurulu Kararý dikkate alýndýðýnda, tevkifat yükümlülüðü, çiftçilerden ürün ve hizmet satýn alýnmasýna hasredilmiþtir. Bu þart, doðrudan gelir desteði veya alternatif ürün için ödeme yapýlmasý durumunda da geçerlidir. Bir ürün veya hizmet satýn alýnmaksýzýn ödeme yapýlmasý durumunda ise, normun aksi þekilde yorumlanmasý neticesinde,[4] tevkifat yükümlülüðünün söz konusu olmamasý gerekmektedir.

GVK ve ilgili Bakanlar Kurulu Kararý’nda tevkifat kapsamýndaki destekler, doðrudan gelir desteði ve alternatif ürün ödemeleri þeklinde ifade edilmiþtir. Tarým Kanunu'nun 19. maddesinde, desteklerin ne olduðu ve kapsamý belirlenmiþtir. Doðrudan gelir desteði ve alternatif ürün ödemelerinin, Tarým Kanunu madde 19’da sayýlan desteklerden iki tanesine tekabül ettiði belirtilebilir. Tarým Kanunu madde 19/a’da doðrudan gelir desteði, üreticilere tarýmsal üretim amacýyla iþledikleri araziler için birim ödeme miktarý üzerinden doðrudan ödeme þeklindeki doðrudan gelir desteði þeklinde ifade edilmiþtir. Ayný maddenin (c) bendinde ise alternatif ürün ödemesi, üreticilerin arz fazlasý olan ürünlerin üretiminden vazgeçerek alternatif ürünlere yönelmeleri için yapýlan telafi edici ödemeler þeklinde tanýmlanmýþtýr. Bunun dýþýnda (ç) bendindeki hayvancýlýk desteði de doðrudan gelir desteði mahiyetinde sayýlabilir. Ancak bunlar dýþýnda, fark ödemesi, tarým sigortasý ödemeleri, kýrsal kalkýnma destekleri, çevre amaçlý tarým arazilerini koruma programý destekleri, diðer destekleme ödemeleri ve tarla içi sulama sistemi destekleri þeklinde ifade edilen baþka destekler de Kanun’da yer almaktadýr. Bunlar, doðrudan gelir desteði veya alternatif ürün ödemeleri kapsamýnda gözükmemekle birlikte, GVK madde 94/11 uyarýnca satýn alýnan zirai ürünler ve hizmetler için yapýlan ödeme niteliðinde de deðildir.

1. Vergi Ýdaresinin Konuya Bakýþý

Konu ile ilgili özelgelere bakýldýðýnda, vergi idaresi doðrudan gelir desteðini Tarým Kanunu madde 19/a’da düzenlenen doðrudan gelir desteði kapsamýnda sýnýrlý olarak ele almakta, alternatif ürün ödemeleri kavramýný ise daraltýcý biçimde yorumlamaktadýr[5]. Tarýmsal faaliyet kapsamýnda kullanýlmak üzere yapýlan soðuk hava deposu projesi için Ankara Ýl Gýda Tarým ve Hayvancýlýk Müdürlüðünden alýnan hibeden %4 oranýnda tevkifat yapýlan vergi yükümlüsü, bunun yapýlýp yapýlamayacaðýný sormuþ, Ankara Vergi Dairesi Baþkanlýðý ise 38418978-120[94-16/2]-73882 sayýlý ve 10.05.2016 tarihli özelgede söz konusu tevkifatýn hukuka uygun olduðunu belirtmiþtir. Baþkanlýk, söz konusu desteði GVK madde 94/11-(d) bendinde sayýlan ve Gýda Tarým ve Hayvancýlýk Bakanlýðýnca belirlenen doðrudan gelir desteði ve alternatif ürün ödemesi kapsamýnda görmemiþtir. Söz konusu hibe desteði ödemesini, GVK madde 56/1-1 uyarýnca zirai hasýlat sayan Baþkanlýk, %4 oraný üzerinden gelir vergisi tevkifatýna tabi tutulmasý gerektiðini belirtmiþtir[6].

Rize Valiliði Defterdarlýk Gelir Müdürlüðü B.07.4.DEF.0.53.10.00-GVK-89-25 sayýlý ve 11.11.2011 tarihli özelgede, organik yaþ çay tarýmýna yapýlan destek ödemelerinden gelir vergisi tevkifatý yapýlýp yapýlmayacaðý konusunu ele almýþtýr. Üreticilere verilen destek ödemelerinin, baþvuran kurumun kararýna dayandýðýný ve bunun GVK madde 94/11-(d) uyarýnca doðrudan gelir desteði ve alternatif ürün ödemesi olmadýðýný belirten defterdarlýk, ayný bendin "Diðer zirai mahsuller için yapýlan ödemeler"e iliþkin (b/ii) alt bendi ve 2009/14592 sayýlý Bakanlar Kurulu Kararý uyarýnca % 4 oranýnda vergi kesintisine tabi tutulmasý gerektiðine karar vermiþtir[7].

Görüldüðü üzere vergi idaresine göre bir destek, doðrudan gelir desteði ve alternatif ürün ödemeleri kapsamýna girmiyorsa tevkifat kapsamýndadýr. Ancak yargý organý bu konuda vergi idaresinden farklý olarak konuyu ele almaktadýr.

1. Yargý Organýnýn Konuya Bakýþý

Danýþtay, konuyu vergi idaresinden farklý yorumlamaktadýr. Üyelerine anaç koyun ve keçi sütü desteði saðlayan birlik, ihtirazi kayýtla verdiði beyanname sonrasýnda %2 oranýnda yapýlan tevkifatýn iptali ve ödenen verginin iadesi için dava açmýþtýr . Ýlk derece mahkemesinin davayý reddetmesi üzerine Danýþtay 3. Dairesi, davacý birlik tarafýndan üyelerine saðlanan söz konusu desteklerin, çiftçilerden satýn alýnan hayvanlar ve bunlarýn mahsulleri için bir ödeme mahiyetinde olmadýðýný, bunun doðrudan gelir desteði niteliðinde olduðunu, ödemelerin çiftçilerden satýn alýnan hayvanlar ve bunlarýn mahsulleri kapsamýnda sayýlmasýna yönelik dosyada bir bilgi ve belge bulunmadýðýný tespit etmiþ ve aksi yöndeki vergi mahkemesi kararýný bozmuþtur[8].

Benzer bir karar, Ýzmir 1. Vergi Mahkemesi tarafýndan verilmiþtir. Davanýn konusu, kýrsal kalkýnma destekleme ödemesi üzerinden yapýlan kesintinin iadesi istemidir. Ýzmir 1. Vergi Mahkemesi, destek ödemelerinin çiftçilerden satýn alýnan hayvanlar ve bunlarýn mahsulleri için yapýlan ödemeler kapsamýnda olmadýðý, aksine kýrsal kalkýnma desteklemesi olarak doðrudan verilen gelir desteði ödemesi olduðu, ödemelerin çiftçilerden sattýn alýnan hayvanlar ve bunlarýn mahsulleri için yapýldýðýna dair dosyada herhangi bir belgenin de bulunmadýðý gerekçesi ile davayý kabul etmiþtir[9].  Söz konusu karar Ýzmir Bölge Ýdare Mahkemesi tarafýndan onanmýþtýr[10].

Danýþtay Vergi Dava Daireleri Kurulu (VDDK) kararýna konu olan benzer bir olayda ise, ilk derece mahkemesi söz konusu ödemenin alternatif ürün ödemesi olduðu gerekçesi ile davayý kabul etmiþtir. Danýþtay 3. Dairesi, kararý onamýþsa da, sonrasýnda karar düzeltme baþvurusu üzerine ilk derece mahkemesinin kararýný bozmuþtur. Daire, davacý birlik aracýlýðýyla üyelere anaç koyun ve keçi baþýna yapýlan ödemenin, 193 sayýlý Kanun'un 94'üncü maddesinin birinci fýkrasýnýn 11'inci bendinin (d) alt bendinde yer alan doðrudan gelir desteði ve alternatif ürün ödemeleri kapsamýnda deðerlendirilemeyeceði ve söz konusu ödemenin %2 oranýnda tevkifata tabi olmasý gerektiði gerekçelerine dayanmýþtýr. Ýlk derece mahkemesinin kararýnda ýsrar etmesi üzerine VDDK söz konusu ödemenin doðrudan gelir desteði niteliðinde olduðunu belirtmiþ ve ilk derece mahkemesinin ýsrar kararýna yönelik temyiz istemini reddetmiþtir[11].

Söz konusu kararlar dýþýnda, farklý gerekçelerle iptal kararý veren ilk derece mahkemeleri de bulunmaktadýr. Yaðlý tohum desteði kapsamýnda yapýlan tarýmsal destekleme üzerinden yapýlan stopajýn iadesi için açýlan davada, Þanlýurfa Vergi Mahkemesi söz konusu ödemenin tevkifata tabi ödemeler arasýnda yer almadýðýný, çiftçilerden satýn alýnan zirai mahsuller ve hizmetler için yapýlan ödemeler kapsamýnda girmediðini ve bu ödemeler için tevkifat yapýlmasýna iliþkin bir düzenleme de bulunmadýðýný belirtmiþ, ödemenin kýyas yoluyla GVK madde 94 kapsamýnda deðerlendirilmek suretiyle tevkifata tabi tutulmasýný hukuka aykýrý bulmuþtur[12].

1. DEÐERLENDÝRME

Vergilerin yasallýðý ilkesi, 1982 Anayasasý’nýn 73. maddesinde hususi olarak vurgulanan bir ilkedir. Bunun en önemli sebeplerinden biri, temel hak ve hürriyetlerin vergilendirme yetkisi karþýsýnda oldukça hassas olmasýdýr[13]. Söz konusu ilke uyarýnca vergiler ancak kanunla konulabilir, deðiþtirilebilir ve kaldýrýlabilir. Vergi idaresi ise, Anayasa ve kanunlara baðlý olarak söz konusu vergilerin tarh ve tahsilinin hukuka uygun biçimde gerçekleþtirmekle yükümlüdür[14]. Bu kapsamda vergi idaresi somut olayý saptamakta ve nitelemekte, sonrasýnda yasadaki soyut vergiyi doðuran olayla, sözleþmede kararlaþtýrýlan somut vergiyi doðuran olayýn örtüþüp örtüþmediðine karar vermektedir[15]. Vergi idaresi bu esnada da Anayasa madde 73’te düzenlenen yasallýk ilkesi ile baðlýdýr. Bu sebeple bir olay hakkýnda yasadaki kuralýn nitelikleri ve kuruluþlarý ona benzeyen fakat yasada düzenlenmeyen baþka bir olaya uygulanmasý þeklinde ifade edilen kýyas, vergi hukukunda yasak yorum yöntemlerinden biridir[16].

VUK madde 3/A-2’de vergi kanunlarýnýn lafzý ve ruhu ile hüküm ifade edeceði vurgulanmýþ, lafzýn açýk olmadýðý hallerde ise, vergi kanunlarýnýn hükümleri, konuluþundaki maksat, hükümlerin kanunun yapýsýndaki yeri ve diðer maddelerle olan baðlantýsýnýn göz önünde tutulacaðý belirtilmiþtir. Lafzýn açýk olup olmamasý bile baþlý baþýna normun yorumlanmasýný gerektirmekle birlikte,[17] kanun koyucunun lafzi yorum yöntemine vurgu yapmak suretiyle normun kapsamýnýn dýþýna çýkýlmamasý noktasýndaki hassasiyeti de dikkat çekicidir[18].

Vergi idaresi ile yargý organý arasýnda görüþ ayrýlýðýna sebep olan bu konu ile ilgili olarak, GVK 94/11 uyarýnca tevkifat yükümlülüðünün söz konusu olabilmesi için ödemenin çiftçilerden satýn alýnan zirai ürünler ve hizmetler kapsamýnda yapýlmasý gerekmektedir. Kanun koyucu bu þartý belirttikten sonra, alt bentleri düzenlemiþ ve hiçbirinde buna bir istisna getirmemiþtir.

Söz konusu ödeme satýn alýnan ürün veya hizmet karþýlýðý deðilse, bu durumda vergilendirilebilmesi mümkün deðildir. Ürün veya hizmet karþýlýðý yapýlan ödeme, ilgili Bakanlar Kurulu Kararý uyarýnca alternatif ödeme veya doðrudan gelir desteði niteliðinde olmasý durumunda ise, bu durumda tevkifat oraný %0 olarak belirlendiði için, en azýndan burada vergi sorumlusunun maddi bir ödevinin olmadýðý belirtilebilir. Bu noktada, kanýmýzca lafzýn açýk olmadýðýný düþünmek mümkün deðildir.

Vergi idaresinin görüþüne göre, çiftçiye yapýlan bir ödeme, alternatif ürün ödemesi veya doðrudan gelir desteði mahiyetinde deðilse, tevkifat kapsamýndadýr. Ancak vergi idaresi, tevkifatýn çiftçiden satýn alýnan ürün veya hizmet karþýlýðý ödeme yapýlmasý durumunda söz konusu olacaðýný göz ardý etmektedir. Bu durumda Kanun’da ödemenin, satýn alýnan ürün ve hizmetler karþýlýðý yapýlmasý þartý, satýn alýnan bir ürün veya hizmet olmaksýzýn yapýlan ödemeleri de kapsayacak þekilde yorumlamýþ, Kanun’da açýkça belirtilen þartý ihmal ederek, kapsamýný hukuka aykýrý biçimde geniþletmiþtir[19]. Baþka bir deyiþle, vergi idaresi Kanun’daki çerçevenin dýþýna çýkmýþtýr[20]. Bu, vergilerin yasallýðý ilkesi kapsamýnda hukuka aykýrý sayýlan kýyas yasaðýna[21] örnek sayýlabilecek bir yorum þeklidir. Ýdare, yorumla kýyas sýnýrýný aþmýþtýr.

Karar düzeltme baþvurusu sonrasýnda konuyu farklý deðerlendiren Danýþtay 3. Dairesi dýþýnda, yargý organýnýn vergi idaresi ile ayný görüþte olmadýðý belirtilebilir. Bununla birlikte söz konusu kararlara sonucu itibarýyla katýlmak mümkün iken, gerekçeleri bakýmýndan ayný hususu belirtmek mümkün deðildir. Ýdarenin yargýsal denetimi hukuk devletinin bir gereði olup,[22] bu sayede idarenin hukuk sýnýrlarý içinde kalmasý saðlanmaktadýr. Bu noktada mahkeme tarafýndan kaleme alýnacak gerekçe önem arz etmektedir.

Ürün veya hizmet karþýlýðý olup olmadýðý araþtýrýlmadan, ödemenin tevkifat oraný %0 olarak belirlenen doðrudan gelir desteði kapsamýnda sayýlmasý þeklindeki VDDK’nýn gerekçesine katýlmak mümkün gözükmemektedir. Zira desteðin, tevkifat oraný %0 olarak belirlenen kategoride deðerlendirilmesi yerine, öncelikle GVK uyarýnca ürün veya hizmet karþýlýðý yapýlýp yapýlmadýðýnýn araþtýrýlmasý gerekmektedir. Ýdari Yargýlama Usulü Kanunu madde 20’de düzenlenen re’sen araþtýrma yetkisi dikkate alýndýðýnda, yargý organýný engelleyen bir usul hükmü de bulunmamaktadýr. Gerekçede ödemenin karþýlýksýz olup olmadýðýna iliþkin bir tespit bulunmamaktadýr. Danýþtay 3. Dairesi (karar düzeltme baþvurusundan önce verdiði karar), Ýzmir 1. Vergi Mahkemesi ve Ýzmir Bölge Ýdare Mahkemesinin, desteklerin çiftçilerden satýn alýnan hayvanlar ve bunlarýn mahsulleri için bir ödeme mahiyetinde olmadýðý gerekçesiyle verdiði kararlarda, GVK madde 94 dikkate alýnmýþtýr. Zira daha önce de sýklýkla vurgulandýðý üzere, hizmet veya ürün karþýlýðý yapýlmayan ödeme, GVK uyarýnca tevkifat kapsamýnda deðildir. Ancak bu kararlarda da baþta verginin yasallýðý ilkesi olmak üzere vergi hukukuna iliþkin önemli ilke ve müesseselerin ihmal edildiði göze çarpmaktadýr. Þanlýurfa Vergi Mahkemesi tarafýndan verilen karar ise diðerlerinden farklýdýr. Mahkeme, ürün veya hizmet karþýlýðý olmayan söz konusu ödemenin normun kapsamýnda yer almadýðýný tespit etmiþ, verginin yasallýðý ilkesi üzerinde durduktan sonra, ürün veya hizmet karþýlýðýnda yapýlmayan desteðin, ürün veya hizmet karþýlýðý yapýlan ödemeler için kesinti öngören norm kapsamýnda ele alýnmasýný kýyas yasaðý kapsamýnda hukuka aykýrý bulmuþtur. Karardaki tespit ve gerekçelere katýlmak mümkündür. Ancak, vergi idaresinin bu sonuca GVK madde 94/11’deki “Çiftçilerden satýn alýnan zirai mahsuller ve hizmetler için” düzenlemesini ihmal ederek ulaþtýðý da unutulmamalýdýr.

SONUÇ

           Bu çalýþmada, çiftçilere saðlanan karþýlýksýz desteklerin zirai kazanç kapsamýnda tevkifata tabi tutulup tutulamayacaðý konusu ele alýnmýþtýr. GVK’da çiftçilerin tevkifat yoluyla vergilendirilebilmeleri için, kendilerine yapýlan ödemenin, satýn alýnan ürün veya hizmet kapsamýnda yapýlmasý gerekmektedir. Düzenleme bu þekildeyken, karþýlýksýz saðlanan desteklerden zirai kazanç kapsamýnda kesinti yapýlmamasý gerekir. Vergi idaresinin desteði, tevkifat oranýnýn %0 olduðu kategoride görmemesi, kesinti yapýlmasýný gerektiren diðer ödemeler kapsamýnda olduðu anlamýna gelmemektedir. Vergi idaresi, ödemenin ürün veya hizmet karþýlýðý yapýlmasýna iliþkin Kanun’daki þartý ihmal etmiþ, böylece Kanun'daki kesinti yapýlmasýna iliþkin düzenlemenin kapsamýný geniþletmiþ ve kýyas yasaðý kapsamýnda sayýlabilecek þekilde yorumlamýþtýr. Yargý organý ise, ürün veya hizmet kapsamýnda yapýlmayan ödemelerden yapýlan kesintilerin iadesi talebinin reddi iþlemlerini genel olarak iptal etmektedir. Ancak bu konuda yerleþik bir içtihattan söz etmek çok mümkün deðildir.

1982 Anayasasý madde 73 uyarýnca vergiler ancak kanunla konulabilir. Vergi idaresi, somut olayýn nitelendirilmesi, normun yorumlanmasý esnasýnda bu ilkeyi ihlal etmemelidir. Vergi idaresi, Kanun’da yer alan düzenlemeyi ihmal edemeyeceði gibi, Kanun’un kapsamý dýþýndaki bir konuya da Kanun’u uygulayamaz. Ürün veya hizmet karþýlýðý olmayan ödemelerden tevkifat yapýlabilmesinin tek çözüm adresi yasama organýdýr. Bu yönde bir yasal düzenleme bulunmadýðýna göre, yürürlükteki mevzuat hükümlerine göre ürün veya hizmet karþýlýðý olmayan bir destekten gelir vergisi kesintisi yapýlmamasý gerekmektedir. Öncesinde yapýlmýþ olan kesintiler içinse, kiþilerin kesilen vergilerin iadesi için hata düzeltme müessesi kapsamýnda baþvuru yapmalarý gerekmektedir. Bu noktada vergi yargýsýnýn, idarenin hukuk sýnýrlarý içinde kalmasýný saðlayacak þekilde denetim iþlevini yerine getirmesi, hukuk devleti ilkesi adýna beklenmektedir